Kimi Sevsem Ben...

Atilla İlhan son şiir kitabında "Kimi sevsem sensin" diyor:

"Kimi sevsem sensin / senden ibret / Hepsini senin adınla çağırıyorum /"

"Kimi sevsem sensin / hayret / inmisin cin misin anlamıyorum"

Elbette Atilla İlhan gibi bir aşk gurusunun onca bilgeliğiyle anlamadığını ben anlayacak değilim; lakin hissettiğim odur ki, her sevdiğinde bir unutulmazdan izler yakalayanlar ola ki, "o"nda aslen kendilerini bulmuşlardır ve filhakika her yeni sevda masalında assıl arayıp durdukları kahraman da o unutulmazdan ziyade kendileridir.

Binaynaleyh, malum mısrayı, "Kimi sevsem, ben" diye yazmak ziyadesiyle mümkündür.

Mısrayı virgüsüz ve sonunda soru işaretiyle okursak "Kimi sevsem, ben" diye düşünür adem oğlu...

Sorduğu soru kendisidir aslında; o yüzden sonunda bulduğu cevap da kendine benzer.

Sevdiğini kendi gibilerden seçer.

O yüzden sevdalılarımızın herbiririnde bizden izler vardır.

"Kimi sevsek", onda ruhumuzun farklı bir rengi yansır.

Yavuklular albümümüz, pembeleşen, yeşeren, sararan, kanayan, katranlaşan aşklarımızdan bir ebemkuşağıdır.

İster "kırbaç dili tutam tutam alevlenen" bir şehvet rüzgarı olsun, ister "bırakılınca korkudan gözleri sislenen" bir şevkat limanı...

Her biri biziz; cümleten bileşkemiz...

* * *

İnanmazsanız ispatlamama izin verin.

İki ayrı kağıda 10 isim yazıp, Türkiyr'yi hiç bilmeyen birine götürün.

İlk kağıda Süleyman, Bülent, Tansu, Mesut, Necmettin isimleri olsun; öbür kağıda Rahşan, Özer, Nazmiye, Nermin Berna...

Sonra bu isimlerin özelliklerini anlatın ona...

Ve bunları eşleştirmelerini isteyin...

5'te 5 tutturduklarını göreceksiniz.

Daha basitini yapın:

Onlara iki ayrı Semra anlatın; hangisinin Turgut Özal'a hangisinin Ahmet Necdet Sezer'e yakıştıklarını sorun.

Yine doğrusunu bileceklerdir.

Öyledir: her aşkta kendini aradığından, her sevdada bir benzerini bulur insan...

Yoko Ono'da John Lennon'dan, Eva Braun'da Hitler'den, Havva'da Adem'den izler vardır.

Latife'nin bir yanı Mustafa Kemal'dir. Mevhibe'nin bir yanı İsmet...

* * *

Ama sonunda kendinden de sıkılır insan elbet...

Gün gelir, terk edebilir en sevdiklerini bile...

Bir tek yalnızlığımız, ömür boyu yalnız bırakmaz bizi...

O yüzden bence aşk, tek kişiliktir.

Can Dündar

 

0 yorum: